Walang Pasko

I decided just now not to celebrate Christmas.

Ituturing ko na lamang itong isa sa mga pangkaraniwang araw na darating at lilipas lang…

Bakit?

Walang reason. Hindi dahil sa bet kong magpaka-party pooper or magpaka-Bad Vibes ngayong yuletide season. Wala lang talaga akong enough reasons to be merry. So, why celebrate?

Hindi naman pwedeng ipaubaya ko sa December 25 ang mga napagdaanan ko ngayong year na ito. Hindi pwede ‘yun! Hindi pwedeng ganun-ganun lang…

Dapat nga tularan ako ng lahat… I-assess muna ang mga bagay-bagay at magpasya kung dapat mag-go with the flow sa Christmas spirit. ‘Wag basta-bastang makiuso lang!

Ask yourself. Do I have enough reasons to push the boat out this Christmas?  Ako, WALA!

Unang dagok ng taong ito, 1^st quarter, I lost my job. I was with that ****ing company for 5 years tapos isang Friday after shift, the super unexpected news came, we were all retrenched! I didn’t see it coming. Argh… It took me weeks to move on emotionally and mentally. Financially hindi naman masyado.

Naka-getlak ako ng separation pay pero hindi kayang bayaran ng kahit magkanong halaga ang all out imbyerna na naramdaman ko. Alam mo ‘yung feeling na matapos mong magtrabaho ng maayos at maging da best in terms of attendance, attitude, performance at best in friendship na rin, eh bigla na lang non grata ang kabayaran?  

Ikalawang pasakit,  aside from I was unemployed for 46 days. Bago matapos ang 2nd quarter,hindi yata clear ang prayer ko dahil I specifically asked for a job pero luvlyf ang dumating. Hindi naman sa ang arte ko at choosy pa sa blessings pero  jofcors, sana man lang naihanda ko ang aking katawan at kaluluwa dahil tila yata na-shock ang aking pusong bato sa muling pagtibok at hindi rin kinaya, 3 weeks lang ang itinagal. Pinagpakasasaan lang ang aking hot at delicious na katawan.

I was in my worst!

Jobless and broken hearted. HUWAW talaga!!! Kinan**t ako ng malas diba? Hindi pa man ako nakaka-move-on sa usaping trabaho, isyung pusuan naman.

More?

Pagdating ng 3^rd quarter ay ang pagbungad ng pangatlong hagupit. Kasabay ng aking pag-alis sa world of unemployment, naging bahagi naman ako ng isang management team na pinamumunuan ng isang Manager na ubod ng tanga! My first time. Isa siyang babaeng hindi biniyayaan ng tangkad at ng talino. Habang focus at dibdiban ang aking pagtatrabaho, siya lang ang Manager na nag-o-offer na umabsent naman ako. Ganyan siya mag-welcome ng bagong empleyado. Heto pa, wala akong natutunan sa kanya at buti na lamang self-starter ako at nalampasan ko naman ang hamon na alamin ang mga bagay-bagay sa bago kong opisina. Sa ngayon ay na-bonggal na si tontang Manager as expected at  swak sa sakto naman ang pumalit sa kanya.

Hindi pa rito natatapos ang kamalasang dala ng 3^rd quarter. Napa-trouble si utol at nakulong. Bilang ako ang ulirang breadwinner ng pamilya, I had to pay 35K para sa piyansa upang hindi tuluyang mahantong sa bilibid ang life story niya.

Siya ang kapatid kong mas matandang ‘di hamak ngunit mistulang ginawa niyang libangan ang pagpapabigat. College gradweyt pero never nag-work. Immune na ako sa sistema niyang patapon pero sana wala ng financial casualty, diba?

Ngayong 4^th quarter ang final salvo. Huling hirit na ng sumpang dala ng 2012. Not to mention few minor challenges na hindi ko na nabanggit, ang napagdaanan ko ngayong November na yata ang pinakamabigat at life changing talaga. Itong isang ‘to ang naghimok sa akin na huwag ng ipagdiwang ang pinakamahalagang araw ng taon.

Sa aking akala, strong and well versed na ako sa pagharap ng struggles sa buhay dahil na rin sa dami ng aking mga napagdaanan at nalampasan hindi lang this year kundi since birth.

Mali na naman ako! Hindi ako perfectly trained na maging matapang.

November 23, I lost my Dad unexpectedly. In-english ko na para hindi mas hard ang delivery at sosyal pakinggan. As usual, dapat ako ang strongest sa pamilya dahil dapat kong i-keri ang lahat ng bigat para kay Mother at sa aking brother na rin.

Hindi ko na nagawang magluksa to the fullest. Baka until now, hindi pa napo-proseso ng  aking mga brain cells  ang lahat dahil right after bereavement leave eh balik trabaho ulit.

Trabaho… Trabaho… Trabaho lang ng trabaho… Kailangan kasi eh.

Pwede akong husgahan dahil wala naman talaga akong puso sa mga oras na ito. Ni hindi ako gumamit ng puso sa pagsulat nito. Feel free to judge me.

Nakakarindi lang makarnig na Christmas greetings from people knowing what I am going through. 

Kaya, walang Pasko!

Pero I am okay. I will be and I should be. After all, buhay ko ‘to…

Do I make sense not to celebrate Christmas this year?

May next year pa naman.

Disclaimer: I wrote this on December 3, 2006 noong hindi pa uso ang blogging. Nakita ko lamang sa aking lumang Journal and I decided to transfer it here Verbatim. Sa ngayon, Merry ang aking Christmas pero 'wag na lang kayong maingay!