Pluma sa Libro ng Buhay

Bulag man ako minsan sa katotoohanan, hindi ang kaisipang likha ng aking mga kamay gamit ang pluma.

Sa mundo ng pagsusulat, ako ay malaya. Dito, kaya kong simulan ang lahat patungo sa katapusang ako lang ang may batid.

"Wala kang mararating. Mahirap ka lang. Hanggang dyan ka na lang." sigaw ng mga mapanghusgang tingin ng lipunan sa tulad kong lumaki sa looban.

Hindi biro ang malubak na daang aking tinahak. Pinilit kong panlabanan ang lahat ng panlilibak mula sa mga tauhang sinubok ang aking tatag sa pagharap ng hamon ng buhay. May panaghoy man sa mga sugat ng pagkakadapa, binangon naman ako ng sanlaksang pag-asa upang gawing gabay ang liwanag na mula sa munting lampara. Liwanag na nagturo at nagpatibay sa akin para ipagpatuloy ang nasimulang paglalakbay. Sinulat ang lahat ng ito ng mapagmatyag kong diwa gamit ang panitik ng karanasan. Sumidhi ang aking pagnanais na marating ang wakas ng isang nobela ng aking buhay na puno ng madidilim at mapapait na mga kabanata.

"Anak, mag-aral kang mabuti. 'Yan lang ang aming pamanang hindi mananakaw sa'yo. 'Yan lang ang ating pag-asa upang umangat sa buhay." gasgas ngunit halinhinang saad ng aking mga magulang mula noong ako'y musmos pa lamang hanggang sa makarating sa kolehiyo.

Natapos ko ang kursong Medisina bunga ng dugo't pawis na pagpupunyagi ng aking mga magulang upang matugunan ang aking mga pangangailangan sa pag-aaral. Tulad nila, nais ko rin ang magkaroon ng unang doktor sa pamilya. Nagbunga naman ang lahat at sa unang pagkakataon ay nailathala sa peryodiko ang aking pangalan nang pumasa sa pamosong pagsusulit para maging ganap na Manggagamot. Hindi matawaran ang naguumapaw na ligayang naidulot ng balitang ito sa aking angkan. Naging susi ito sa ginhawang inaasam ngunit hindi pa rin nagpaalam ang ilan pang pagsubok. Naging saksi ang mga tinta ng aking panitik sa bawat pagsisikap, kabiguan at tagumpay. Tuluyan kong inilapat ang mga titik na kukumpleto sa aking sariling kasaysayan. 

"Mahal kita ngunit paalam. Naging masaya akong naging bahagi ka ng aking buhay pero hanggang dito na lang. Hindi ko kayang makipagtunggali at maging hadlang sa iyong mga pangarap." nangangatal na wika ni Isabel habang gumagapang na parang alupihan ang mga luha sa kanyang dalawang pisngi.

Si Isabel ang nagturo sa akin upang maging ganap na makata. Ang kanyang matamis na ngiti ang inspirasyon ng ilang saknong ng aking mga tula. Tila ako'y isang sorbetes na natunaw sa una niyang titig. Siya ang una kong pag-ibig at gaya ng isang awit na may magandang himig, may wakas. Binagsakan ng langit at lupa ang aking pakiramdam sa kanyang pamamaalam ngunit nangibabaw ang aking pagiging barako.  Tanging hagulgol sa ilang mga pahina ang aking naging sandigan upang ibuhos ang milyong butil ng panaghoy mula sa puso kong labis na nasaktan.

"Diyos ka ba? Ano ang karapatan mo para tapusin ang buhay ko? Hindi 'yan totoo!" bulalas ng isang babaeng una kong pasyente nang malaman niyang may ilang buwan na lamang ang nalalabi sa kanyang buhay dahil sa malubhang karamdaman.

Samu't saring emosyon ang kalakip ng pagiging isang manggagamot. Tila isang punebre ang mga pagkakataon kung saan ako'y kailangang maghatid ng masamang balita. Dinudurog ang aking didbdib sa tuwing bibigkasin ko ang mga katagang magbibigay tuldok sa buhay ng bawat makakasalamuha kong pasyente sampu ng kanilang mga kaanak. Ito ang pinakamasaklap na bahagi ng aking naging propesyon. Hindi ko kailanman makakasanayan ang paghahatid ng balitang kikitil sa mga taong tanging pag-asa ang sandalan. Pag-asang sa akin nakaatang ngunit winawaglit sa tuwing mananaig sa laban ang ahas na kamatayan. Ito marahil ang nagtulak sa akin upang bahagyang lumihis ang landas at mapunta sa mundo ng pagtuturo. Naging guro sa isang tanyag na unibersidad na ang mga mag-aaral ay may matayog na adhikaing maging isang doktor na tulad ko. Pisara, aklat at panulat ang muling gumalaw sa mga talatang dumaloy sa bahaging ito ng aking buhay.

"Ligtas ang iyong anak. Lalaki. Ang masamang balita, dahil sa komplikasyon, hindi namin naagapan at nasawi sa panganganak ang iyong asawa. Nakikiramay kami..." sambit ng isang doktor na nagdala ng nakakabiglang pahayag tungkol sa isang trahedyang aking sinapit.

Tulala at nabitiwan ko ang kamera na sana'y magiging saksi sa inakala kong magiging pinakamasayang sandali namin ng aking asawang si Marissa. Sinundan ng nakabibinging katahimikan. Wala sa hinuha na sa pagsilang ng aming panganay ay ang wakas ng kanyang buhay. Siya ang naging katuwang ko sa lahat ng plano sa pagtaguyod ng isang simpleng pamilya. Sa bagong buhay na ibinigay ng Maykapal ay kapalit ang buhay ng aking maybahay. Paano ako babangon? Paano ko sisimulang maging bagong ama sa gitna ng pagluluksa? Nabatid ko ang mga kasagutan nang unang masilayan at mayapos ang aking anak. Hindi man niya lubos na batid ang pangungulila sa ina, may kung ano sa kanyang mga munting tingin at kapit sa aking mga daliri ang naghatid sa akin ng mensahe ng tiwala at pagmamahal. Labis man ang aking dalamhati ay paiyak kong nasabi sa aking sarili, "Ligtas ka anak...". Umagos ang luha sa ilang pahina ng aking kwento ngunit nagpatibay ito sa aking marubdob na pagnanais na tuluyang paikutin ang gulong ng buhay para sa aking anak.

"Maraming salamat sa lahat 'tay. Ngayong tatahakin ko ang bagong buhay sa piling ng aking asawa, bitbit ko ang mga ginintuang aral buhat sa 'yo. Maraming salamat." nakayakap na bulong ng aking anak sa araw ng kanyang kasal.

Napagtapos ko ang aking kaisa-isang anak at naging arkitekto. Matapos ang limang taon, siya ay nakipagtaling puso at bumuo ng kanyang sariling pamilya. Naging matagumpay ako sa larangan ng pagpapalaki sa kanya bilang isang mabuting tao sa kabila ng kanyang kawalan ng kalinga ng isang ina. Kilalang-kilala ko siya mula ulo hanggang paa maging sa kasingit-singitan ng kanyang kuyukot kaya't batid kong sigurado siya at paninindigan ang desisyong tahakin ang bagong yugto ng kanyang buhay. Baon niya ang mga mabubuting kaisipan at asal na inukit ko sa kanyang pagkatao. Sa kanyang pagbaybay sa bagong mga pagsubok at realidad ng buhay, muli akong magsisilbing gabay at hindi matatapos ang aking nasimulang gampanin sa kanya bilang isang ilaw at haligi ng tahanang pinagmulan. Mula sa kanyang pasasalamat ay bagong hamon sa aking patuloy na pagsusulat ng istoryang iinog sa wakas na tanging ako pa rin ang may alam.

"Halika at tumuloy sa paraisong himlayan. Maupo ka't ating pag-usapan ang naging buod ng iyong pamamalagi at paglalakbay sa aking malawak na tupahan." maamong tinig mula sa Diyos na hawak ang aking kamay patungo sa isang maulap na lamesa. Nasa ibabaw nito'y isang aklat na Kanyang dali-daliang binuksan matapos ang aming pagkakaupo.

Sa pagtatapos ng dapit-hapon ng aking buhay ay ang dilim ng pamamaalam. Sandamakmak na kalungkutan man sa aking mga iniwan, inasahan ko ang kamatayang lahat naman ay dito patungo. Sa aking huling hininga ay nagbalik ang lahat ng alaala. Ginunita ang bawat pait at tamis ng mahabang biyaheng aking tinahak. Mula sa mga personalidad na aking nakasalumuha at sa mga karanasang sumubok sa aking pagkatao, nailahad lahat ng aking panulat na naging puta sa aking kaisipan at damdamin. Animo'y kahapon lamang naganap ang iba't ibang naitalang mga pangyayari. Sa pagpikit ng mga mata ay ang aking kauna-unahang pagsuko sa laban. Ito ay dahil sa paniniwalang tanging Siya lang ang may kakayahang magbigay ng makabuluhang katapusan.

Ito ang libro ng aking buhay. Naisulat ang ilang bahagi. Putol at walang wakas dahil isang malaking pagkakamali ang isiping nasa aking mga kamay ang karapat-dapat at pinaka-akmang katapusan.

Sa dambana ng aking Diyos na siyang tagapaghusga, pupunan Niya ang huling pahina gamit ang habambuhay kong hawak na pluma.

WAKAS

Ito ang aking lahok para sa BAGSIK NG PANITIK 2013 ng Damuhan: Blog ng Pinoy, Tambayan ng Pinoy.