Nag-uumapaw na Kaligayahan

Nilanghap ko ang alingasaw ng sistemang aking kinalakihan sa looban. Sanlaksa ang hindi kaaya-ayang amoy ngunit hindi mapigil ang pagsinghot ng mga kalakarang taliwas sa dapat ay matuwid na prinsipyo. Dahil salat sa karangyaan, nangibabaw ang pangangailangang mapunan ang kalam ng sikmura. Gumawa ng hindi tama. Minsan, nanlamang sa kapwa. Nang mahimasmasan, lugmok sa pagkakadapa at nanlimos sa kawalan upang baguhin ang baluktot na simulain.

Naulinigan ko ang nakabibinging pangugutya sa tulad kong walang kakayahang sumabay sa agos ng modernong pagbibihis ng henerasyon. Patuloy man sa pagpupumilit na magkaroon ng makabuluhang puwang, ilang mga bulong ang sumupil sa aking pagnanais na iwaksi ang kamangmangan. Mabuti na lamang at mas dininig ang ingay mula sa nag-aalab na dibdib. 

Tinikman ko ang inakalang buhay na puno ng linamnam ngunit nang lumaon ay nakasanayan ang paglasap ng pait sa tuwing madadaig ng hinagpis na bunga ng kakulangan. Mula kabataan ay kinagisnan ang kamalayang mas angat ang iba sa karangyaan. Nabuhay ang inggit at naging gabay ito upang hanapin ang susi sa karuwagan.

Nasilayan ko ang bawat bakas ng panaghoy mula sa mga kaanak sampu ng mga kapwa nagdadalamhati sa kapalarang idinikta ng tadhana. Batid man ang munting hiling sa pagdating ng liwanag, kinailangang gapiin ang mga mapanuksong kinang na dulot ng liko-likong lagusan palabas sa madilim at malubak na eskinita ng karukhaan. Hindi naging madali.

Nadama ko pati ang mga munting galos nang suungin ang matalahib na daan. Ninais indahin ang lalim ng mga sugat na kinaharap ngunit mas nanaig ang mahigpit na kapit sa pananampalataya. Hindi ko alintana ang panlilibak ng lipunang ginawang tampulan ng sisi at panghuhusga ang pamilya kong matagal na ring nakatanghod sa mga baryang galing sa pitaka ng pag-asa.

Sa kasalukuyan ay nagsusumiksik sa aking utak ang pitak ng kahapong sumasalamin sa aking buong pagkatao. Gamay ko na ang labas-pasok na ginhawang matagal na inasam ngunit malakas pa rin ang hiyaw ng aking sentido na maghasik ng paghihiganti sa mga nagbigay ng sandamakmak na pilat sa puso kong lubos na sinugatan ng nakaraan.

Aking naamoy, narinig, nalasahan, nakita at naramdaman ang lahat ng uri ng pagmamalabis. Nalampasan ko ang mga higanteng dagok ng buhay at sa ngayon ay tinatamasa ang tamis na dati'y pangarap lamang. 

Totoong libre ang mangarap pero hindi ang pag-abot nito. Nagsilbing kabayaran ang buhay ng aking ama upang sumidhi ang aking pagnanais na kumawala sa rehas ng kahirapan. Naging matagumpay ako ngunit habambuhay kong dama ang pangungulila sa isang taong karapat-dapat sa nag-uumapaw na kaligayahan.